چرا فردا نيمه شعبان است…

فردا نيمه شعبان است. امروز و امشب شهر چراغان است. همه خيابانها بساط بزم و شادي برپاست. مسلمان، غير مسلمان، بي دين هر گروهي به شكلي سرگرم جشن ، مهماني و بزم ِ خويش است. در خيابانها شورو غوغايي بر پاست. چهره شهر شادان است. سر هر كوي و برزن ايستگاههاي پخش شربت و شيريني داير وعليرغم هشدار پليس راهنمايي و رانندگي ترافيك ايجاد شده است. رهگذران با شور و ذوق تجمع كرده اند. طاق نصرتها خيابانها را تبديل به كوچه باغ كرده است. در دستان رهگذران جعبه هاي كيك و شيريني و دسته هاي گل و بر تن آنان لباسهاي مرتب و گاه فاخر روايت از در پيش رو داشتن شبي متفاوت دارد. به راستي چرا چهره شهر در آستانه چنين شبي اينچنين است؟

نظاره گر اين صحنه ها، بحث هاي جامعه روشنفكري و گاه مبلغان تند بي خدايي، دين، مذهب، خداشناسي و حقانيت يا عدم حقانيت مهدي موعود و بشارت به ظهور، به مانند فيلمي با دور تند از مقابل ديدگانم عبور ميكند. بحث هاي روشنفكري محافل روشنفكري و سياست زده غير مذهبي از يك سو و ادعاهاي تند مذهبي و سياسي از سوي ديگر چقدر با حال و روز جامعه امروزي فاصله دارد؟ آيا ريشه اين جشنها و اعياد در اعتقادات مردم است يا صرفا بهانه اي براي جشن و پايكوبي و شايد هم نه اين و نه آن!؟

 در اين جامعه نيمه صنعتي ِ در حال ِ توسعه واقعا چه چيزي اهميت دارد؟ نيازمند چيست تا نفسي تازه كند؟ آيا سمبلهاي مذهبي كمكي براي بهتر نفس كشيدن خواهد بود؟ بايد اين نشانه ها و مضامين و بهانه هاي شادي حذف شود؟ چگونه مي توان جايگزين بهتر براي آن در نظر گرفت؟ آيا لزومي دارد يا ندارد؟ آيا با حذف اين اعياد جامعه نيمه صنعتي – نيمه مذهبي از درون تهي ميگردد؟  آيا ميتوان در جامعه اي مدرن  جايگاهي براي جشنهايي با ريشه مذهبي در نظر داشت؟

من نميدانم ..بايد هوشمندانه تر به اين مسائل توجه كرد!